Po jednych pieniądzach są pewnie, powinni myśleć wszyscy. Każdy bowiem wiedział, ze nazwisko Aristov oznaczało kłopoty. Ci, którzy poznali choćby jedną z sióstr zdawali sobie wnet sprawę, że nie było to jeno gadanie, bez krzty prawdy. Nie mógł się jednak zgodzić w pełni na słowa kuzynki. Szurnięte, smętne, szalone czy roztropne, każda była na swój sposób wyjątkowa. Znał się zresztą Skandar z Lidą, którą uważał za jedną, jakby to rzec... najnormalniejszych. Mógł się mylić, ale równie dobrze mógł mieć przecież całkowitą rację.
- Nie dziwiłbym się gdyby nas właśnie podsłuchiwała. - zażartował zerkając ukosem na bok. Kuśtykał, ale szli przed siebie. Pielęgniarka miała dla niego gotowe miejsce, ale przecież ceniła swój czas jeszcze bardziej niż czas poświęcany pacjentom bez nagłej potrzeby ratunku.
- Wiesz coś o Lidzie Aristovej? - zagadnął. Skoro już poruszyli temat, aż szkoda byłoby go nagle urwać. Patrzcie państwo, plociury!

Dzięki, Perunie, za Aristovów pomyślał z pewnością choć raz każdy obarczony starszyźnianym nazwiskiem, gdy podczas wystawnej kolacji na cześć obchodzącej siedemdziesiąte czwarte urodziny ciotki Pelagii kuzyn Afanasy wylał dwa kieliszki ponczu na natapirowaną fryzurę stryjenki Galiny. Dzięki za Aristovów, bo na nich można liczyć kiedy przychodzi do skandali. Zawsze zmalują coś większego, coś, co zajmuje towarzystwo na długie miesiące, a reputację psuje na wiele lat w przód.
Jeszcze wnuki szalonych siostrzyczek będą musiały uporać się z opinią, na jaką sobie zapracowały.
Pracoholiczka z łatką wariatki. Przykro śmieszna dewotka. Zatwardziała feministka, która grzebie ludziom w głowach. A to tylko niektóre z określeń na niektóre z sióstr. Oczywiście, większa część powtarzających je osób błyskawicznie przyjęła zaproszenie na organizowany przez nie bal - pieniądze, zwłaszcza w sumach, jakimi dysponują członkowie rodziny Aristov, są w stanie poprawić naprawdę wiele wad. A wódka, przyczynek dla ich bogactwa (czemu w obecnych realiach w ogóle nie należy się dziwić) pomoże przymknąć oko na resztę wszechobecnych dziwactw.
Prawda jest jednak taka, że gdyby rozmawiała teraz z kuzynem o Dolohovach czy Vankeevach, albo każdym innym rodzie grzejącym sobie miejsce wśród Starszyzny znalazłaby w pamięci podobną ilość niepochlebnych plotek. Rzadko się jednak zdarzało, by Skandar, człowiek rozsądny i zajęty poświęcał im swoją uwagę.
- Niewiele. - z podejrzliwym uśmiechem odpowiedziała. - Pracuje w szkole jako nadzorca, czy coś podobnego. Kilka razy przyszła w trakcie moich zajęć, ale nie rozmawiałam z nią jeszcze. Z tego, co słyszałam, wolę, żeby tak zostało, podobno jest przykra wobec młodych. Dlaczego pytasz?

Kiedy przychodzi do Skandali, zawsze skorzy do wciskania nosa w nie swoje sprawy. Do bycia prowodyrem i jednocześnie ofiarą albo tym, co później na wszystkich wokół patrzy z góry. Nie ma co walczyć z nieustępliwym fatum. Co to dla człowieka, który nie ma nic do stracenia? Powinien mieć się na baczności, chociażby po to, aby nie rozglądać się za sobą, w strachu, że wszystkie pobrane nauki spłyną rzeką niepowodzeń wobec jednej pomyłki.
- Po prostu coś mi się przypomniało. – W zasadzie mówił prawdę. Kojarzył również najstarszą z sióstr. Zapomniał niestety jak miała na imię. Przejmował się ostatnio rzeczami, które nie powinny go interesować wcale. Trzeba było się spróbować znowu ustatkować.
- Będę już szedł. – uśmiechnął się, na tyle na ile mógł w tej sytuacji. Stojąc naprzeciwko Anny zdawał się zapomnieć, że jest tu z przykrego powodu złamania nogi. – Tamta pielęgniarka chyba czeka na moje niespiesznie stąpającą obecność. – Nachylił się do kuzynki i przytulił ją delikatnie. – Będziemy w kontakcie. Dziękuję Anno. – dodał, żeby zaraz dokuśtykać na salę.

ZT

Może tak właśnie jest z nim naprawdę; zupełnie inaczej, niż chciałaby wierzyć. Być może więcej zagubienia męczy go w życiu niż rozsądek prowadzi. Może do niebezpiecznych zadań motywuje go sam dreszczyk, a nie jakieś dziwaczne powołanie do strzeżenia ludzkiego rodzaju.
Może wolałby siedzieć w domu z puszką piwa na stoliku przy fotelu, zajmując się nowinkami ze świata jedynie na tyle, na ile dotarłyby do niego z telewizyjnego ekranu.
Anna na dobrą sprawę wie przecież o swoim kuzynie tylko tyle, ile sama chciałaby wiedzieć.
- Aha. - mrugnęła do niego porozumiewawczo zanim zamknęli ten temat. Rzadko zdarzało się, by wspominał konkretną kobietę bez przyczyny, a jeszcze rzadziej: by tą kobietą nie była któraś z jego sióstr. Nie był to jednak odpowiedni czas ani miejsce na przypuszczenia albo żarciki o jego zatwardziałym kawalerostwie.
Ucałowała kuzyna w policzek na pożegnanie.
- Może zdążę cię jeszcze odwiedzić zanim wyjdziesz. Trzymaj się.

z/t