Po rozmowie z przyjaciółką, Zosja czuła się jak obdarta z tajemnic. Wypowiedziane słowa pogłębiały wrażenie bezradności, która była wynikiem istoty w jaką Sokolova się zmieniła. Gdyby przeznaczenie jej nie dopadło, mogłaby pozwolić sobie na większą swobodę.
Prawda?
Nie, nie była tego pewna. Tak jak kroków, jakie wieczorem stawiała w stronę kamienicy, której gościem była kilka tygodni temu. Od ostatniego spotkania z Lebiedievem też minęło kilka długich dni. Nie zmieniając się wizualnie, Zosja dalej ubrana na czarno, nie zamierzała stroić ani dla siebie, ani dla towarzysza z którym chciała się spotkać. Nawet nie wiedząc czy drzwi przed którymi stanie, zostaną otwarte i po cichu licząc na nieobecność, Zosja weszła do budynku i po schodach skierowała w górę, chociaż ciągnęło ją też w dół.
Dłonią przesuwając po poręczy, niespiesznie weszła na poddasze i stanęła przed drzwiami.
Zastanawiając się nad tym co czyni, zbliżyła do drzwi, nasłuchując przez moment. Opierając czoło na ich powierzchni, uniosła rękę do pukania i zawiesiła ją w powietrzu, wahając się. Powinna zawrócić... ale zapukała. Z bijącym sercem, odsuwając się i unosząc twarz dumnie.

Dni Aleksandra nie wypełniały jedynie przyjemności związane z Arkadią, ale i liczne obowiązki, które na pierwszy rzut oka mogłyby wydawać się za zbyteczne. W końcu biznes kręcił się sam i nie musiał bawić się w zdejmowanie uroków czy wróżeniem z rąk naiwnych mugoli. Nie byłby sobą, gdyby nie wynajdywał sobie zajęć podpinanych pod konieczność wykonania. Jednym z najważniejszych zadań jakie obrał był sposób na podarowaniu córce głosu. Okazało się to o wiele trudniejsze niż przypuszczał, zwłaszcza, że przywrócenie Ani słuchu zmieściło się w kilku miesiącach. Były też zlecenia na talizmany, odczynianie uroków czy też błagalne prośby o ratunek przed tajemną zmorą.
Z tym ostatnim zamierzał zwrócić się do Skandara, choć sam nie pozostawał w tyle w biegłej sztuce pracy w terenie. Czasami zdarzały się wspólne wyprawy, ostatnią odbył w lipcu ze Skaidrą, nie miał świadomości jak tragicznie się dla niej ona skończyła i gdyby tylko wiedział to już dawno szturmowałby jej daczę na Solnechny. Ile to listów napisał? Nie rozumiał zachowania Vikentijs, a jej ostatni list wprawił go w zły nastrój. Siedział więc tak drażliwy i zmęczony za biurkiem otoczony książkami, pergaminami, zeszytami, rycinami i innymi przyrządami, które miały jakkolwiek pomóc w wykonywaniu pracy. Dochodziła już późna pora kiedy zjawił się Roman anonsując gościa, niewiele nad tym myśląc nakazał wpuścić, bez odrywania oczu od run w jednym z opasłych tomisk. To jak jedzenie zupy z wpadającymi włosami do talerza kiedy czyta się świetną książkę. Zosja mogła go zastać obkopanego wśród papierzysk, w śnieżnobiałej koszuli i ciemnych spodniach od garnituru. Zawsze elegancki, co tylko podkreślało różnice między jego światem, a jej. Potargane, złotawe włosy świadczyły o tym, że ich właściciel nie siedzi tu od godziny. W gabinecie panowała cisza przerywana od czasu do czasu trelami kanarków w złotej klatce przy oknie.
- Gdzie ten cholerny zielnik... - zamruczał wstając ze skórzanego fotela i przetrzepując bałagan na biurku. Na widok Sokolovej na pewno zareagował zaskoczeniem, a jego bardzo ciężko jest w ten stan wprowadzić.

Gdy drzwi się otwierały, była pewna ujrzenia Aleksandra. Wstrzymując powietrze, wypuściła je, dostrzegając obca twarz. Zdziwiona nieznajomym, już chciała się odwracać i jednak zrezygnować.
Powitanie Romana powstrzymało ją przed ucieczką. Niechętnie się odzywając, weszła do środka, słysząc jak drzwi się zamykają. Stało się. Teraz mogła iść tylko naprzód. Poprowadzona do gabinetu, jego próg przekroczyła, wciskając dłonie w kieszenie kurtki. Bez uśmiechu spoglądając na Aleksandra, zatrzymała na moment, czekając aż Roman zniknie z widoku. I tylko podświadomie wyczuwając brak jego osoby, Zosja nie wiedziała co rzec.
Dobry wieczór?
Bez słowa więc, powoli skierowała za biurko, by podejść do Lebiedieva i spojrzeć na niego, jakby widząc po raz pierwszy. Z dołu obserwując jego zaskoczenie, uśmiechnęła się lekko, nadal milcząc.
Czy mogła tu zawitać by przez chwilę tylko na Aleksandra popatrzeć i bez słowa opuścić mieszkanie?

Gdyby przyszła, postała przez chwilę patrząc i poszła to stwierdziłby, że ze zmęczenia ma omamy i czas zażyć trochę snu. Nie spuszczał z niej wzroku, a kiedy podeszła bliżej nie zważając na żadne konwenanse musiał opuścić wzrok w dół, taka niska była. Pojawienie się Zosji wywołało w nim dwojakie uczucie. Powinien się cieszyć z jej wizyty, bo czyż nie oznaczało to podjęcia wyczekiwanej przez niego decyzji. Z drugiej strony nie lubił być zaskakiwany nagłymi wizytami do których nie mógł się przygotować. I nie chodziło tu o to, że wypadał źle, ale rodziło to w nim pewien dyskomfort. Tak jakby Zosja naruszyła jego prywatność, czas tylko dla siebie. Zdążył już opanować swój wyraz twarzy, przywracając na nią nieprzeniknioną maskę człowieka, który nad wszystkim panuje.
- Panna Sokolova, cóż za zaszczyt. - odwraca się w jej stronę pozostawiając szukanie zielnika na później. Zaczarowany rubel zawieszony na rzemyku na jego szyi nie ostrzegał przed niebezpieczeństwem. Pytanie czy jego moc obejmowała kobiece gierki, tego nie miał jeszcze okazji sprawdzać. Cieszyć się skrycie czy głowić nad tym co się zmieniło od ostatniego razu? Nie omieszkał przyjrzeć się temu w czym przyszła go odwiedzić. Ktoś tu podzielał umiłowanie do czarnego koloru.

Jej uwadze nie umknęła zmiana w zachowaniu Aleksandra. Zaskoczony, szybko opanował swe emocje, wracając do postawy władczego i pewnego siebie Lebiedieva. Powinno ją to bawić, ale nie zdolna do śmiechu po rozmowie z przyjaciółką, obserwowała mężczyzne. Lekko pokręciła głową na jego powitanie. Nie potrzebowała go.
Zdenerwowało ją.
Zaszczyt? Nie przyszła tu by słuchać takich nudnych stwierdzeń.
- Zamknij się.
Odpowiedziała i wyciągnęła dłonie z kieszeni, by oprzeć je na ramionach Aleksandra. Podnosząc się na palcach, pocałowała mężczyznę ze złością. Spragniona tego i przez to wkurwiona na siebie, ale nie mogąc się powstrzymać.