INFORMACJE DATA URODZENIA 18.08.1979 NAZWISKO MATKI Khomchyk WIEK POSTACI 17 lat MIEJSCE ZAMIESZKANIA Orsza, Białoruś STATUS KRWI półkrwi STAN MAJĄTKOWY przeciętny KLASA W KOLDOVSTORETZ VIII KORGORUSZ Fenek STATYSTYKI ALCHEMIA: 3 FAUNA I FLORA: 8 LECZNICTWO: 8 MAGIA KREATYWNA: 2 MAGIA ZAKAZANA: 0+5 OKULTYZM: 7 SIŁA FIZYCZNA: 12+3 TRANSFIGURACJA: 5+3 WIEDZA MAGICZNA: 12 ZAKLĘCIA I UROKI: 9 SZCZĘŚCIE: 6 TALENT: 3

Pełnia

Świta. Ptasie trele już od jakiegoś czasu wtórują nieustannie przewracanym stronicom opasłych ksiąg. Siedzi za nimi, jak pan na włościach – jeszcze mały, głowa ledwie wystaje poza ułożone w niebotycznych ilościach, ogromne sterty literatury, ale uparty jest jak stado wołów, przecież zapewnił rodziców, że nie zaśnie, póki nie znajdzie tego, co znaleźć chce. Nieważne, że wciąż mieszają mu się litery, że każde słowo brzmi, jak egzotyczne zaklęcie, że przeglądany tekst tworzy rozmazaną, ciemną plamę, z której ciężko wyłowić potrzebne informacje.


Świta. W powietrzu roztacza się zapach gnijących liści i nieustępującego przymrozku. Sad jest cichszy, niż zazwyczaj, jakby leniwie snująca się nad ziemią mgła miała w sobie więcej magii niźli wszyscy Tarsiukowie razem wzięci. To możliwe? Wyciąga język, próbując jej posmakować – jakież to głupie. Z zażenowaniem i złością gryzie się w język, licząc że uda mu się go sobie odgryźć. Wszystko ma zapach, nie wszystko ma smak. A on wszystkiego musi próbować. Sam. Na sobie. Każda blizna ma własną historię, gdyby był choć trochę sentymentalny, może każda miałaby również swoje imię. Może kiedyś, gdy nadejdą lepsze czasy. Dłonią przeciera oczy, zostawiając na policzku brunatną smugę. To ciągle jeszcze dziecko. Prycha, słysząc matczyny głos dobiegający z kuchni. Już niedługo, już wie, gdzie szukać.


Świta. Jeszcze jedna wakacyjna noc spędzona na bezowocnych poszukiwaniach. Gorzki smak porażki jest bardziej intensywny: sprawiając, że ma ochotę wyć ze złości, roznieść w pył znajdujący się wokół las – pełnia minęła nienaturalnie spokojnie, jakby znowu znajdował się w bezpiecznych ścianach domu, nie zaś na otwartej, należącej do wilkołaczej sfory przestrzeni. Co znowu zrobił nie tak? Czego zabrakło tym razem? Gdzie podziała się groza opowieści wysłuchiwanych nocą, kiedy za oknami szalała burza, a pokraczne sylwetki drzew wyłaniających się raz po raz przy każdym uderzeniu pioruna przywodziły na myśl hordy fantastycznych hybryd pilnujących gospodarstwa? Nie potrafi ruszyć się z miejsca, może nawet nie chce, nie wierząc, że to koniec aż na kolejny miesiąc. Kolejny miesiąc frustracji, nieustających poszukiwań, nadziei rozpalającej ogień w żyłach.


Świta? Może, trudno powiedzieć. Oślepiający blask szpitalnych jarzeniówek rozmazuje wszystkie kształty. Jest ich dziesiątki, setki, tysiące. Wszystko wiruje w nieskończonej bieli, zlewa się, splata, wypłukuje każde skażenie – z każdego miejsca na ciele, z każdego stworzenia, z każdego przedmiotu, z każdej myśli. Zbiorowe katharsis tylko w jego głowie. Ekstatyczna euforia wypełniająca krwiobieg – sukces osiągnięty, nieistotne jakim kosztem. Chodziło o efekt, nie o skutki uboczne. W końcu nie ma niczego, z czym nie poradziłaby sobie magiczna medycyna. Fałsz. Wie, że jest. Wierzy, że to nie jego zmartwienie. To jedynie kilka wyszarpanych fragmentów ciała – żadnych urwanych kończyn – zaleczą się w ciągu miesięcy, zostawiając na pamiątkę parę blizn.

(masz porządnie nasrane w głowie.)

Przekleństwo? Nie. Błogosławieństwo? O tak.


Świta. Kurwa. Znowu nie zdąży wrócić na czas. Tik-tak. Tik-tak. Serce łomoce mu w klatce, gdy pospiesznie przegląda się w sklepowej witrynie, poprawiając kołnierz kurtki, ręką przeczesując jasne włosy – jak zawsze zostawione w nieładzie, poprzedniego dnia bezlitośnie potraktowane na odpierdol nożyczkami, bo już zaczynały włazić mu w oczy. Z zewnątrz wszystko wygląda w porządku, nawet źrenice wróciły do normy, a jedyną oznaką całonocnej zabawy ze skondensowaną esencją ruty jest ciągle przyspieszony puls. To od biegania, ciociu, wiesz, że próbuję utrzymać dobrą kondycję. Aż dziw, że nie dopadła go zołotucha – nieustanne kłamstwa już dawno powinny odbić się na jego zdrowiu. Może to wilkołacza odporność? Może głupi zawsze ma szczęście?

Nów

Zmierzcha. Nienawidzi tej pory. Czas zaczyna wlec się niemiłosiernie, rozciągając minuty, jakby wykonane były z nigdy niepękającej gumy. Myśli nie potrafią skupić się na konkretach, krążąc wokół wykonywanego zadania, zbaczając z wcześniej utartej ścieżki na bezdroża martwych wspomnień. Tych ma wcale sporo. Dwa plus jeden plus trzy plus dwa plus pięć i pół plus jeden. Cholera, nigdy nie był dobry w rachowaniu, nigdy nie miał ambicji, by zostać urzędniczym popychadłem, nigdy nie posiadał cierpliwości do wypełniania formularzy, ankiet, podań. Wszystko miało się dziać samo, bo tak chciał. Teraz chce, żeby wskazówka zawieszonego nad kominkiem zegara przesunęła się o pół godziny, wybijając wreszcie dwudziestą drugą. Chce popatrzeć na wysuwającą się z otworu nad tarczą kukułkę, krzywo kiwającą się na sprężynie. Chce uprzątnąć myśli.

(gryzie cię sumienie?)

Przecież go nie ma.


Zmierzcha. To dziś. To całkiem dobry dzień. Bardzo dobry czas. Mógłby skraść serce. Dosłownie. Ktoś próbuje podać mu książkę, którą strącił, zarzucając nogi na stolik. Wrrr. Młody bez słowa kładzie tom na oparciu fotela, odchodząc ze skulonymi ramionami. Starają się go nie bać, to odważne, to w pewnym stopniu miłe, a potem robi jeden ze swoich głupich żartów i uciekają z podkulonymi ogonami, jakby nawet w ludzkiej formie potrafił rozerwać ich na strzępy. Może to jedynie ta pustka, którą widzą w jasnoniebieskich oczach, jakby uciekło z nich całe szczęście, jakby były oczami lalki tępo wpatrującymi się w przestrzeń przed sobą.


Zmierzcha. Jego oddech przecina lodowate powietrze, rozmywając się w nadciągających ciemnościach. Nie był tu tak długo. Od tamtego dnia. Wyciera nerwowo dłonie w spodnie – pomimo niskiej temperatury spociły mu się. Dom wygląda tak samo, jak go zostawił. Zostawili. Drzwi krzywo opierają się o ścianę, pozbawione jednego zawiasu, okno w jego sypialni zieje pustką, rozbite kawałki szyby wciąż leżą na zamarzniętej ziemi, choć na odłamkach już brak śladów krwi. To musiało dziać się szybko, nie pamięta. Pociera kciukiem kącik ust, nieświadomie odnajdując w pamięci ich smak. Mięso musiało być delikatne, mówili mu potem, z jaką łatwością ciała zostały rozszarpane. Mówili, że to wypadek; że to nie jego wina; że nie myślał jak człowiek, chociaż chciał się schronić w jedynym, bezpiecznym miejscu, jakie znał. Mówili, że będą mieli go pod stałą obserwacją. Ciągle tak mówią, grożą nawet, że jeśli nie zacznie nad sobą panować, przestaną tuszować jego wypadki. Oczywiście, nie będę, Szanowny Panie Gnoju. Słowa spływają po nim, jak po kaczce.


Nie ma dokąd. Jak wtedy nie miał dokąd uciec. Chciał i nie chciał. Bał się i pragnął spełnić dziecięce fantazje. Zamknięty w magicznej klatce, w obcym domu, w obcym kraju, z obcym człowiekiem wilkołakiem, wierzył i nie wierzył. Wszystko mogło się udać, wszystko mogło się spierdolić. Wystarczyłaby chwila, nie uratowałyby go żadne pieniądze, modły, rytuały. Nie byłoby czego zbierać – nie zostałby po nim ślad. Fantastycznie było obserwować cały proces przemiany. Pierwsze ugryzienie, po którym przyszła fala niewyobrażalnego bólu. Dopiero wtedy naprawdę się wystraszył.

(w krwi zostałeś ponownie narodzony.)

Zapadła noc. Szkarłat malowniczo zdobił beżowe, wzorzyste tapety sypialni rodziców. Nie słyszał już porannych kłótni. Wywrócone białkami oczy nie patrzyły już z politowaniem i zawodem. Wreszcie stał się częścią swoich ulubionych opowieści. Wreszcie może nazywać się księciem z bajki. Przeklętym.
Właśnie mija czwarty rok.