Czyli obrońca tytułu znowu podejmuje próbę okiełznania tego pieprzonego ptactwa. Ja nie wiem kto to wymyślił, naprawdę. Żeby nie tylko wpaść na pomysł, żeby kwiat wschodnioeuropejskiej młodzieży uganiał się za zwierzem gospodarskim, co nic innego nie robi prócz piania o nieboskich godzina i obsrywania obejścia, ale jeszcze wmówić rzeczonej młodzieży, że to świetny pomysł na spędzenie ostatnich wolnych chwil. To się nazywa talent marketingowy.
A ja oczywiście dałem się złapać. Jak co roku, wystarczyło jedno słowo od jakiegoś wichrzyciela, stawka dwudziestu rubli i już podwijam rękawy i zaczynam ochoczo rzucać mięsem w przeklęte przerośnięte koguty.
Oto niezawodna metoda na schwytanie kłobuka:
1. Wypij co najmniej cztery szklanki libańskiego wina ze stoiska obok. Optymalnie: siedem.
2. Zagadaj do Jarowita. Bez bożej pomocy nie ma siły na te ptaszyska.
3. Zwizualizuj swój cel: dym unoszący się znad ogniska, podejrzane dźwięki, pokrzykiwania. Przywołanie wspomnień o babcinym rosołku może pomóc.
4. Przygotuj się na doszczętne zrujnowanie ubrania.
5. Podwiń rękawy i ganiaj ile dasz radę.
Instrukcja opatentowana, skuteczność potwierdzona doświadczeniem. Bo kto inny jak nie ja, z moim szczęściem, kondycją i magnetyzmem? Szkoda, że przeciw tym stworzeniom mogę użyć jedynie kondycji i siły. Mateńka nigdy nie trzymała kur, nawet nie przypominam sobie pobytów na wsi w dzieciństwie. Raz tylko mieliśmy w teatrze widły i tyle z mojego chłopstwa.
Ale taki kłobuk to na dobrą sprawę większy, wolniejszy i hałaśliwy złoty znicz. A na tym to już się znam.
Taś, taś, chodź do mnie nagrodo.

The member 'Anton Valeriev' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 3

W Kołowiankach nie mogło także i w tym roku zabraknąć możliwości upartego ganiania za dumnym, spoglądającym na wszystkich z góry, nieświadomym swojego przeznaczenia kłobukiem. Oczami przypominającymi małe paciorki lustrował wszystkich przygotowujących się, do odbierającej dech pogoni. Rozrywka przyciągała w to miejsce bardzo wielu mężnych chłopców, ale zdarzali się także amatorzy, którzy nie raz mieli więcej szczęścia niżeli rozumu w małej głowie. Timon tradycyjnie próbował jak co roku. Kiedyś zdarzyło mu się odpuścić, a później strasznie żałował bo nagroda była warta swojej ceny. Ciekawy, co tym razem przygotowali organizatorzy, zgłosił się. Niestety, na wydarzeniu nie zjawił się, w towarzystwie konkretnej osoby. Przyszedł tutaj sam, mając zamiar znaleźć później znajome sobie twarze, a także te wszystkie nowe przymierzające się, do rozpoczęcia pierwszego roku w Koldovstoretz. Trzeźwy,  a to dlatego, że sam dla zasady do siebie nie pijał zatarł tylko pobrudzone już ręce w oczekiwaniu na sygnał. Zwierzę, które mu się trafiło było bardzo zawzięte. Kiedy tylko zorientowało się, że zaczyna się zbliżać - uciekało w popłochu, wydając z siebie naprawdę zabawne dźwięki.
A czasem wracało. Kusiło. Powiedzmy, że kusiło kiedy próbowało samodzielnie zaatakować w odwecie za zawzięte deptanie zwierzęciu po ogonie. Przez chwilę wydawało się, że już prawie je miał. Ale wypuścił je w pierwszym momencie z rąk, zanim jeszcze je uniósł gdyż zaczęło się miotać. Kłobuki zawsze dzielnie walczyły. To nie były zwykłe kurki które trzymała w kurniku podstarzała sąsiadka. Próbował dostać opierzonego przeciwnika podstępem. Skradał się, co musiało wyglądać naprawdę nietypowo. Czasem udawał niezainteresowanego, kiedy to zza ramienia zerkał na prawdziwy czarci pomiot który siły do biegu miał w sobie aż nadto. Ruszył. Przyspieszył w chwili, w której nastroszony, posapujący przedstawiciel kurzastych zastukał dziobem o twardą, zbitą ziemię, stopniowo powątpiewając w to, czy rzeczywiście Timon był dla niego prawdziwym zagrożeniem.

The member 'Timon Baryshnikov' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 9

Szczęście nieszczęście. Przypałętał się do zagrody w towarzystwie Erdene chcąc namówić ją do wzięcia udziału w rywalizacji. Co to za Kołowianki bez dreszczyku emocji? Andrzej nie miał nic przeciwko spróbowaniu swoich sił w łapaniu przerośniętego kurczaka. Udało mu się to już w piątej klasie więc dlaczego nie teraz? Zdążył poprawić swoją technikę na wsi u babci. Co prawda częściej uciekał przed indykami niż coś łapał, ale para w nogach również się przyda! Zdjął kurtkę i pieczołowicie ją złożył podając przyjaciółce. Szkoda było brudzić takiego cacka, a zwykłe ubranie wyszoruje się zaklęciami. Podjął się wyzwania, gdy wokół zagrody nieco opustoszało. Nigdy nie lubił gapiów mimo, że czuł się speszony ich śmiechem lub szeptami. Przeskoczył płotek przygotowując się na łapankę. Na proponowaną linę pokręcił głową chcąc zdać się na własne dłonie. Podwinął rękawy. Na raz, dwa, trzy!

The member 'Andriej Walewski' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 7

Łapanie kłobuka było najprzedniejszą, najśmieszniejszą rozrywką na Kołowiankach. A to ktoś w dzikim pościgu za kłobukiem wywinął pięknego orła. A to komuś zdesperowane ptaszysko wskoczyło na głowę i za nic w świecie nie chciało z niej zleźć. Sędziowie ponad godzinę debatowali czy uznać czy nie uznać, że stworzenie zostało w ten sposób złapane. I jak tu nie lubić takich zawodów?
Yuri wraz z kolegami brał udział w tej zabawie co roku. Pościgi Kończyły się dla nich przeróżnie. Triumfem, bo udało pomykającego kłobuka. Z garścią piór w ręku. Albo z siniakiem na plecach, który zaczął schodzić dopiero po tygodniu. Niemniej z zapałem uganiali się za zwierzakami. Nie tyle po to, żeby wygrać nagrodę, lecz z samej przyjemności ganiania w te i we te. Jak to dzieciaki. Później, umorusani i zziajani, wypijali po dużej szklance schłodzonej lemoniady.
Westchnął cicho. Cokolwiek się zdarzy w bliższej lub dalszej przyszłości, zawsze będzie ciepło wspomniał tamte złote czasy.
Westchnął cicho. Mógł jeszcze ten jeden raz poganiać za kłobukami. W następnym roku zapewne zostanie uraczony długim wykładem, że dorosłemu Aristovowi nie wypada brać udziału w takiej prostackiej zabawie, która podoba się tylko pospólstwu. Kolejna głupia gadka wywołująca ból głowy.
Zdecydował, że na przekór wszystkim głupim gadkom, jakie szykowali dla niego krewniacy, weźmie udział w konkursie. W imię dawnych, dobrych czasów.
Kłobuki biegały jak oszalałe. Byle nie wpaść w ludzkie ręce. Jasne, że szybki refleks i umiejętność wyczucia właściwej chwili przydawały się przy łapaniu ptaszysk. Podobnie jak odrobina szczęścia.
Yuri zdecydował, że nie będzie, tak jak w poprzednich latach, bez żadnego pomyślunku biegał za swoim celem. Nie próbował za wszelką cenę przegonić kłobuka albo rzucić się na niego w nadziei, że uda się go ucapić za ogon. Do złapania kłobuka potrzebna była taktyka. Jego kłobuk niekiedy zmieniał gwałtownie kierunek ucieczki. Yuri starał się nadążać za nagłymi zwrotami. W prawo. W lewo. Prosto. Znowu w lewo. Istny bieg slalomem. Musiał przy tym uważać, żeby na kogoś nie wpaść albo potknąć o jakiś złośliwy kamyk. Kiedy dostrzegał taką okazję, zabiegał kłobukowi drogę i starał nakierować go w róg zagrody. Zapędzony w róg kłobuk nie miałby większych szans na ucieczkę.

The member 'Yuri Aristov' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 20

Kołowianki bez polowania na kłobuka to nie kołowianki.
Mówi się, że prawdziwy mężczyzna powinien zbudować dom, posadzić drzewo i spłodzić syna. Prawdziwy czarodziej dodatkowo powinien upolować kłobuka. A Tarsiukowi do szczęścia wystarczył sam kurak, cała reszta obchodzi go równie bardzo, jak zeszłomiesięczna pełnia. Nie chodzi nawet o sam fakt zajęcia lub nie pierwszego miejsca – nigdy nie rajcowała go myśl o stawaniu na podium, piedestały są dla ludzi, którzy za wszelką cenę chcą udowodnić swoją wyższość nad innymi; którym brak poklasku, a on niczego udowadniać nie musi, nie potrzebuje uznania. Wszystko to to tylko zabawa, kolejna z wielu, jedna z nielicznych, które naprawdę uwielbia – polowanie, tym razem w ludzkiej skórze. Chociaż nie jest tak emocjonujące, jak wilkołacze pościgi za uciekającą w popłochu zwierzyną, staje się jednak równie interesujące jeszcze przed wejściem do zagrody, kiedy jedno z ptaszysk – widać, że nie miało okazji jeszcze pobiegać – zaczęło z pasją rozgrzebywać błotnistą ziemię, by jak najwięcej mazi znalazło się na stojących w pobliżu ogrodzenia śmiałkach.
Machnął znacząco w stronę komisji, zwracając na siebie jej uwagę. To nie zajmie długo, to tylko chwila: już przeskakuje niewielki płotek, uprzedzając stojących w kolejce do polowania młodzików; już sadzi długie susy w stronę buńczucznego kłobuka, który, wyczuwając zagrożenie, zaczyna przed nim umykać, zostawiając w miękkim podłożu malutkie ślady łapek; już wyciąga po czarnego koguta ręce, niemal zderzając się z jednym z łowców-amatorów. Tylko na chwilę gubi zwierzę z oczu, nietrudno mu je jednak odnaleźć – niekompletny złoty grzebień na czubku łebka majaczy kilka metrów przed Łauryszem. Zabłoconą dłoń wyciera pospiesznie w spodnie, nie ma czasu na mizdrzenie, należy złapać sukinkota i ukręcić mu łeb, a potem… No, kurwa, czekać na gniew welesowy. Zatrzymuje się znowu, na moment, na chwilę wystarczającą na ocenę sytuacji. Kłobuk przystaje dopiero później, łypie w jego stronę wyzywająco, strosząc piękne pióra. Tyle wystarczyło, by w mgnieniu oka pokonać dzielącą go od stworzenia odległość i zacisnąć na jego chudej szyjce palce.

The member 'Łaǔryš Tarsiuk' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 8

To prawda, Kołowianki bez łapania kłobuków to nie Kołowianki!
Choć mogłoby się wydawać, że jest to wyjątkowo mało szlachecka rozrywka – jak śmią niektórzy przeciwnicy uważać – to stała się jednak nieodłączną tradycją tego święta, którą należy pielęgnować, czego przecież nauczono mnie w domu. Mimo wszystko, znacznie bardziej wolę wyścigi konne; być może dlatego, to konkurencja z moimi ulubionymi zwierzętami, a dodatkowo my, Vasilchenko, zajmujemy się hodowlą nadzwyczajnych stworzeń, jakimi są właśnie graniany. W tym roku jednak nie najlepiej mi w nich poszło, moje przewidywania wyjątkowo okazały się błędne, dlatego też postanowiłem poszukać swojego szczęścia gdzieś indziej – w końcu chciałem coś wygrać! Jak Kołowianki, to i obowiązkowe zbieranie nagród. Łapanie agresywnych, wręcz nieposkromionych kłobuków zawsze wiąże się z doszczętnym zniszczeniem ubrań, wielokrotnym lądowaniem w błocie i innymi atrakcjami, o których nie warto nawet wspominać, dlatego też zostawiłem tę konkurencję na sam koniec. Ominąłem jedynie plecenie wianków – to zabawa typowo dla dziewcząt i Snowida, a nie prawdziwych mężczyzn. Przyznam szczerze, że po szaleńczych, cygańskich pląsach przy Krambambuli pod sceną główną brakowało mi trochę sił, jednak nie mogłem odpuścić. Nie byłbym sobą, gdybym nie spróbował – w innym przypadku zapewne ubolewałbym nad tym przez najbliższy tydzień. Dziarsko więc zakasuję rękawy, uśmiecham się szelmowsko, dookoła przyglądając się znanym twarzom z Koldovstoretz, które również stają dziś w szranki z kłobukami. Gdy nagle słyszę słowo start, zaczynam biegać za upatrzonym przeze mnie ptakiem jak oparzony, czasem zgrabnie wymijając wszelkie przeszkody, innym razem fatalnie się o nie zahaczając i sycząc pod nosem z bólu. Ale czego się nie zrobi, by złapać choćby jednego kłobuka, coby później poświęcić go w ognisku w imię przychylności bogów.

The member 'Milan Vasilchenko' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 13

Danego słowa łamać nie należy. Zwłaszcza, gdy twoje nazwisko brzmi dumnie Karamazov. Wtedy, kiedy daje się je naprawdę rzadko wyjątkowym osobom nie ma mowy o niedotrzymaniu go. Dlatego też nie miałem żadnej wymówki, aby wymigać się przed łapaniem głupiego, czarnego kuraka. Naprawdę nie chciałem tego robić. Co to za konkurencja, w której nie można używać czarów? Doprawdy bezsensowne. Zresztą dookoła zagrody zawsze tłoczyli się rozochoceni ojcowi gorąco kibicujący swoim pociechą. Gdy byłem małym chłopcem nigdy nie stawiałem się na polowaniu na tego całego kłobuka. Można więc cicho przyznać, że był to mój pierwszy raz, moja pierwsza gonitwa za ptakiem o złotym grzebieniu.
Oczywiście nie przyznałem się do tego Snowidowi, zbyt dumny, żeby wywlec to na światło dzienne. Dopóki on sam unikał tej całej zagrody było w porządku. Jednak teraz w całym tym rozgardiaszu tej nagłej, niezaplanowanej sytuacji palnąłem, co przyniosła mi ślina na język. Niestety ta ofiara i tak nic nie dała, to, co miało stanąć - stanęło, a ja musiałem wyciągnąć ze spodni koszulkę. Na szczęście myśl o zbliżającej się gonitwie za kurczakiem skutecznie mnie ochłodziło i mogłem ponownie doprowadzić swój kunsztowny strój do porządku. Pytanie na jak długo skoro właśnie znalazłem się w tej nieszczęsnej zagrodzie. Prawdopodobnie zaraz zaryję w błoto i mój ubiór trafi szlag. Cóż, proza życia.
Nie zasadziłem się na największego, nie miałem przerostu ambicji, żeby rzucać się na coś, czego na pewno nie złapię. Nie wybrałem też najmniejszego, nie miałem też zamiaru iść po najmniejszej linii oporu. Posiadam przecież coś takiego jak męska duma. Średniego rozmiaru, całkiem ładne, a przede wszystkim wyglądające dumnie ptaszysko stało się moim celem. Przez chwilę przyglądałem mu się ze skupieniem, aby wiedzieć jak szybko się porusza i gdzie skubie ziemię. Dopiero potem ruszyłem dziarskim truchtem przed siebie, udając, że zasadzam się na dalszego kłobuka, aby w ostatniej chwili raptownie skręcić w lewo i rzucić się na niego od tyłu. Niech się uda, coby wstydu nie było przed Snowidem, proszę.

The member 'Kasjan Karamazov' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 4