Меня зовут
Arsene Grigorevich Kuragin

INFORMACJE DATA URODZENIA: 1 września 1978 / NAZWISKO MATKI: Drăculeșcu / WIEK: 18 lat MIEJSCE ZAMIESZKANIA: Archangielsk, Rosja / STATUS KRWI: błękitna STAN MAJĄTKOWY: majętny / Rok nauki: IX klasa / KORGORUSZ: lis srebrny STATYSTYKI ALCHEMIA: 15 / FAUNA I FLORA: 15 / LECZNICTWO: 10 / MAGIA KREATYWNA: 5 MAGIA ZAKAZANA: 0 / OKULTYZM: 5 / SIŁA: 8 / TRANSFIGURACJA: 5 WIEDZA MAGICZNA: 6 / ZAKLĘCIA I UROKI: 15 / SZCZĘŚCIE: 4 / TALENT: 2

Jesteś Arsene Kuragin. To już mówi samo za siebie. Szanowane nazwisko w Rosji, dynastia założycieli, propagandowe artykuły na pierwszych stronach magicznych gazet, historyczne osiągnięcia, wystawne przyjęcia z absurdalnych okazji, życie wyższych sfer. Czy można chcieć czegoś więcej? Myślałeś, że masz wszystko; że nie może być lepiej – byłeś o tym niemal przekonany, dopóki pewnej grudniowej nocy niemal w całości nie poszatkowała cię łamija. Ludzie myśleli, że to twój koniec. Nadeszła apokalipsa. Sąd ostateczny. Ale musiałeś przeżyć. Nie było innego wyjścia. W końcu jesteś dziedzicem. Złotym dzieckiem. Cherubinkiem. Więc starano się zapewnić ci jak najlepszą opiekę medyczną, byś powrócił do zdrowia czym prędzej, a choroba więcej nie dokuczała – masz w końcu dotrwać do momentu, w którym obejmiesz prawowitą władzę w rodzinie. Ojciec nie przeżyłby tej porażki. Nie zniósłby jej. W swoim życiu Grigory widział zbyt wiele, a śmierć najstarszego syna w tak młodym wieku mogłaby go wyłącznie dobić – zdążył już przecież jedno dziecko stracić. Dostajesz więc wszystko, choć nie sądziłeś, że możesz mieć jeszcze więcej. Na skinienie palca, przerażający krzyk z rana czy niewinny mefistofeliczny uśmiech, który budzi w ludziach wiele wątpliwości. Nie boisz się niczego. Nie masz przecież czego.
Rano kąpiesz się w lodowatej wodzie przy Prokofievie. Na pierwsze śniadanie jesz tylko caviar d'seignets i klniesz ostro po niemiecku, gdy coś ci nie odpowiada, bo wiesz, że nikt cię nie rozumie i możesz sobie pozwolić na łamanie etykiet. Do obiadu pijesz najdroższe wino wytrawne z ubiegłego stulecia, nie dopuszczając do siebie myśli, że kiedyś go dla ciebie zabraknie. Spędzasz dużo czasu na łonie natury i kontemplujesz – to ona, jako jedna z nielicznych, potrafi cię uspokoić. Późnymi wieczorami zaczytujesz się w poezji Puszkina, choć równie bliski jest ci Lermontov czy Gogol. Czasem marzysz o miłości rodem z książek, gdy masz gorszy dzień, ale zaraz po chwili wybijasz to sobie z głowy, bo nie masz czasu na głupoty. Sypiasz tylko po prawej stronie, wyłącznie od ściany, przy dźwiękach Czajkowskiego. Kochasz się od dziecka w Marrakeszu i jego różnorodności, ale nie jesteś przyzwyczajony do zbyt wysokich temperatur. Tam jednak zapragnąłeś uczyć się alchemii, poznając sekretne tajniki od ludzi spod ciemnej gwiazdy. Chłoniesz więc wiedzę jak gąbka, rozkoszujesz się nią i nieustannie pragniesz więcej. Jesteś jak otchłań bez dna. Bezkresny ocean. Chodzisz z dumnie uniesioną głową, bo inaczej nie potrafisz. Tak cię nauczono. Jesteś produktem ich życiowych oczekiwań, ale nikt się nie spodziewał, że najgorszym z możliwych.
Niszczysz wszystko, gdy coś ci nie pasuje; w rzeczywistości ludzie się ciebie boją, choć ciągle się uśmiechasz. Tak niewinnie i pięknie, a jednocześnie niepokojąco. Kasztanowe włosy bez wątpienia odziedziczyłeś po matce, błękit oczu z kolei po ojcu. Zdajesz się być najlepszą kompilacją ich cech, a przynajmniej sam tak śmiało uważasz. Nie znosisz więc, gdy ktoś zaczyna wspominać wyssane z palca plotki z przeszłości, jakoby byłbyś dzieckiem z nieprawego łoża i miał więcej wspólnego z Karamazovami niż Kuraginami. Irina odeszła jednak z tego świata kilka lat temu. Zmieniłeś się nie do poznania, przecież byłeś z nią tak silnie związany. To ona wywarła na twoje życie większy wpływ niżeli ojciec. Zabrała ją choroba, ta sama, którą po niej otrzymałeś w genach. A potem, jak gdyby nigdy nic, pojawiła się Varvara – nowa żona papy, lecz nigdy nie potrafiłeś jej zaakceptować. Był więc niewyobrażalny krzyk. Ostentacyjne rzucanie talerzami. Złowrogie spojrzenia o poranku. Nieczyste zagrania. Nie miałeś w końcu nic do stracenia, a teraz nie pozostało nic innego, jak milczenie. Całe szczęście – masz siostrę. Twoją młodszą o rok, malutką Dunyę. Choć zawsze była w cieniu, to i tak ją wynosiłeś na piedestały. Jest jedyną osobą, która potrafi cię poskromić. W końcu jest twoim oczkiem w głowie, nie pozwolisz jej nikomu tknąć.
Nie dzielisz się. Nikt cię tego nie nauczył, więc zawłaszczasz. Jesteś zaborczy. Sięgasz po co chcesz, nawet po kawałek chmurki, jeśli tylko masz na to ochotę, a wiele nosisz w sobie gorących pragnień. Bawisz się w aktora, bo lubisz grać. Umiesz być ciszą. Wiatrem w polu. Porządkiem. Nieporządkiem. Szczęściem w nieszczęściu. Tak naprawdę nie znasz roli, której grasz, czy jest wybitna – nie wiesz; o czym jest sztuka, zgadujesz dopiero na scenie. Jest jednak tylko twoja i nikogo więcej. Nie masz dublera, sufler zza kulis nie musi ci podpowiadać kwestii. Możesz być wiernym przyjacielem, czujnym obserwatorem, współtowarzyszem w krwawej zbrodni czy namiętnym kochankiem – umiejętnie zakładasz kolorowe maski jak podczas karnawału w Wenecji i lawirujesz pomiędzy różnymi towarzystwami. Można cię szczerze kochać lub nienawidzić z całego serca, choć sam tak naprawdę nie masz pojęcia, które uczucie wolisz bardziej, co jest bliższe twojej duszy. Nieustannie za to pniesz się do góry, ku świętym niebiosom, by gwiazd dotknąć, świat cały w rękach mieć i podstępem władze boskie obalić. Choć wiara jest zgubna, zbędna, niepraktyczna, to pięknie jest wierzyć, że jutro może być lepsze – tak łatwiej jest przeżyć każdy dzień. A przetrwają tylko najsilniejsi. W tym brutalnym świecie nie ma nawet miejsca dla słabych osób.