Nigdy nie przepadałem za wielkimi imprezami. Bardziej odpowiadał mi tryb życia rodziny matki, jednak kiedy o tym myślę, to znów mnie skręca, a wczorajszą noc już całą przerzygałem żółcią i krwią. Nie mogę jeść, pali mnie zgaga, coś od siebie odpycham, ale robię to na tyle sukcesywnie, że wciąż nie wiem co. Jestem. Na dożynkach, Kołowiankach, świnkach. Z trudem znikam między ludźmi, bo swój wzrost mam i białe, przeklęte włosy. To zawsze rzuca się w oczy. Co mogę zrobić, nie ogolę się na łyso, bo będę wyglądał tak nieestetycznie.
Kręcę się więc bezsensu, między stołem z poczęstunkiem a straganami z rupieciami na pamiątkę. Co mam ze sobą zrobić nie wiem, ale serce mi bije strasznie, jakbym sześć tysięcy kilometrów przebiegł - a przecież nie biegałem wcale. To wymaga zbyt wielkiego wysiłku, a ja nie dam rady, nie dziś, nie jutro. Jestem taki zmęczony. Docieram przypadkiem do zagrody z wyścigami - sportowiec ze mnie raczej mizerny, nie lubię brudu, wysiłku wcale, nie znoszę spędzać czasu z ludźmi, a że sport z reguły wiąże się z rywalizacją to przed ludźmi się nie ucieknie. Myślę więc o tym, by i stąd się ulotnić, kiedy je zauważam. Jak co roku.
Jak grom z jasnego nieba.
Wielkie, majestatyczne, o potężnych piersiach, wygiętych, szerokich karkach, ślepiach wielkich jak moje pięści. Rozdymają chrapy, żując wędzidła w wielkich szczękach. Uszy w kształcie kropel wody, strzygące, słyszące wszystko, sierść tak krótka i sztywna, że trudno uznać czy w ogóle nią jest. Nie mogę się powstrzymać, idę jak kaleka, potykając się bezmyślnie, oczu oderwać nie mogę, od tych nóg potężnych, kopyt jak łopaty, grzebiących w udeptanej ziemi, od tych mięśni tańczących pod skórą. Nie wiem nawet kiedy wyciągam rękę do pierwszego z nich, osiodłanego już, czekającego na wyzwanie. Jak ugłaskany przez demona, siwy deresz o czarnej grzywie wyciąga głowę w moją stronę, a ja jak dziecko, szukające wsparcia rodzica, bo zaraz upadnę od tego majestatu, naprzeciw mu wyciągam dłoń. Chrapy tak delikatne, tak wrażliwe, słyszę jak bierze dwa świszczące wdechy i widzę czekoladowe oko łypiące na mnie spod zasłony długich rzęst.
Jesteś taki piękny...
Wszystkie moje linie zaraz zwijają się w spirale i zaplatają wokół stanowiska wyścigowego, nie mam wyboru, nie chcę mieć wyboru. Z niebezpieczeństw zdaję sobie sprawę siedząc już na miękkim, płytkim siodle próbując nogami objąć szeroki koński brzuch. Rozlega się wizg gwizdka, a czarodziej prowadzący z politowaniem patrząc na mnie, przewraca magiczną klepsydrę. Gubię się, nawet palcem nie skinąłem, a ta kupa mięśni i kości wyrwała z miejsca niczym kula armatnia. Przylegam płasko do szerokiej szyi, odruchowo wyciągając ramiona z wodzami, przymykam oczy i biorę wdech. Nie pamiętam kiedy ostatnio czułem zapach wolności. Czy to to? Ta ucieczka? Koń susami pokonuje odległość w takim tempie, że ciężko mi brać kolejne wdechy, leżące na ziemi kłody nie stanowią wyzwania, jedna z nich ginie z trzaskiem, zmiażdżona potężnym naskokiem, puszczam go wolno, przykładając dłonie do pracującej w kolejnych skokach szyi. Jesteś piękny. Wszystko to jak gra na flecie, jak muzyka jakaś, której nigdy nie słyszałem, płynna i gładka, jak doskonała lodowa kropelka, wyślizguje mi się z dłoni wraz z kolejnym gwizdkiem oznajmiającym koniec wyścigu.
Nie umiem się żegnać, spoglądam w oczy deresza, nie umiem się żegnać, gładzę jego rozdęte, dyszące chrapy, gdy jakiś inny czarodziej naciera jego boki słomą, nie umiem się żegnać.
Robi mi się niewyobrażalnie smutno.

The member 'Gonzo Szentgyörgyi' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 16

O ile polowanie jest bardzo niemiłą i nieodpowiednią z punktu widzenia Nikolaia czynnością, o tyle jeździectwo i wyścigi konne są jak najbardziej akceptowalne, chyba że rumaki nie chcą brać udziału w takich zabawach. Tym razem jednak wyglądały na bardzo podekscytowane, pełne energii i radości z imprezy. W przeciwieństwie do kucyków i owiec w zagrodzie, te nie śpiewały ani nie nuciły, a wzajemnie przechwalały się swoimi osiągnięciami w biegach na czas. Wygląda na to, że większość z nich była doświadczona. Oczywiście Vankeevowi, niezbyt doświadczonemu w wyścigach konnych, nie przeszkodziłby także mniej umiejętny zwierzak. Odstawił Pravy gdzieś na widowni w krzakach, by mogła oglądać konkurencję oraz nikt się do niej nieproszony nie przyczepił.
- Poczekaj tutaj na mnie. Wrócę za kilka chwil, tylko pobawię się z konikami - rzekł do niej w formie prośby i pocieszenia. Nie chciał bowiem, by nowy pupil pomyślał coś nieodpowiedniego. Widząc, że samiczka kładzie się grzecznie, udał się w kierunku przydzielonego mu wierzchowca i z uśmiechem poklepał go po pysku - Jestem Nikolai i spróbuję pomóc ci osiągnąć jak najlepszy czas. Może uda ci się przezwyciężyć kolegów? - powiedział z lekkim uśmiechem na powitanie, po czym spokojnie dosiadł konia. Nie czekał długo na sygnał do startu. Jechał tak dobrze jak potrafił. Ufał towarzyszowi w jeździe i miał nadzieję, że tamten ufa mu. Co kilka chwil na głos kibicował rumakowi, by wzmocnić w nim przekonanie o jego sile i prędkości. Nikolai dobrze wiedział, że to najlepsza metoda wspomagania zwierząt.

The member 'Nikolai Vankeev' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 7

Jeżeli ktokolwiek sądził, że Helena będzie siedzieć z innymi dziewczynami, pleść wianki i gadać o chłopakach, to chyba jej nie znał. Zgłosiła się do wyścigu, czując na sobie wzrok ojca, odkąd weszła na tor. Jesteś Wrońska, masz reprezentować rodzinę! To jej dzisiaj powiedział, kiedy podeszła do nich, by się przywitać. Zacisnęła pięści, idąc w stronę uszykowanego dla niej siwka. Stresowała się i wiedziała, że koń to wyczuje. Dlatego wzięła głęboki wdech, odcinając się od przygnębiających myślach o rodzicach. Gdzieś po drodze mignął jej Nikolai.
- Powodzenia - szepnęła do niego, nie zatrzymując się jednak. Byli na widoku i oboje mogli mieć problemy związane ze zbytnim spoufalaniem się. - Cześć, kolego - przywitała konia, obawiając się, czy uda im się zgrać podczas wyścigu. - Jesteś gotowy ich pokonać? - Uśmiechnęła się kątem ust, klepiąc zwierzę w bok. Ujęła jego głowę, stykając się z nim czołami. Szeptała do niego czule, kojąco, a on odpowiadał jej tym samym, uspokajając skołatane nerwy właścicielki. Lenin. Tak nazywał się owy ogier, który przystąpił z nogi na nogę, jakby zniecierpliwiony. Wrońska poprawiła toczek i zabrała się do upewniania, że siodło jest dobrze umocowane. W końcu wsunęła stopę w strzemię i dosiadła siwka. Serce biło jej coraz szybciej i głośniej, a napięcie rosło. Teraz już każdy czekał tylko na znak do startu. Jasnowłosa pochyliła się nieco, zaciskając dłonie na lejcach. Wystartowała wraz z gwizdkiem, goniąc zaraz za reprezentantem rodziny Szentgyörgyi. Poganiała konia, co raz instruując go uważnie, jak powinien jechać. Wydawało jej się, że mieli całkiem niezły czas. Ale i tak chciała wyrobić dużą przewagę na starcie, żeby później mieć mniej konkurentów przy mecie. Uderzyła w piętami w końskie boki i poruszyła lejcami, wydając dziki okrzyk. Koń przyspieszył, galopując już na całego i depcząc Gonzo po ogonie.

The member 'Helena Wrońska' has done the following action : Kostki

---

'k20' : 11