stara menażeria

Mieszcząca się na granicy Zwierzyńca i ogrodu, dawno już jednak zapomniana i zaniedbana. Menażeria jest niskim, parterowym budynkiem, niegdyś białym, obecnie farba wraz z tynkiem zdążyła już pęknąć i odpaść w wielu miejscach. Okna są wstawione na całej wysokości ścian, od podłoża do sufitu, zwieńczone pełnymi łukami, z obramowaniami, które od dawna zasługują na odświeżenie. W środku panuje bałagan, marmurowa podłoga jest brudna, w powietrzu unosi się zapach zgnilizny i stęchlizny, a w niektórych gablotach stoją wciąż stare pnie i gałęzie, które niegdyś kwitły, stanowiąc doskonały element dekoracji. Menażeria zbudowana jest na planie prostokąta i prowadzą do niej drzwi, z dwóch, przeciwległych ścian, jedne z nich, od strony zwierzyńca, dawno są już zarośnięte, a zamek zardzewiały, drugi, od strony ogrodu, zamknięte są na kłódkę.